Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015




Το Όχι, θέλει θυσίες. Σε όλα τα επίπεδα. Από το σπίτι μας, μέχρι τον ευρύ περίγυρο. Κι όλα, είναι θέμα παιδείας. Για να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε, να δικαιολογήσουμε και να συμπορευτούμε. Και φυσικά, μεγάλοι εχθροί, ο Εγωισμός, το Συμφέρον και η Μισαλλοδοξία. Θέλουμε πολύ δρόμο μέχρι να νοιώσουμε την Αγάπη για τον πλησίον, στην ουσία της. Κι ο πλησίον δεν είναι μόνο η κοινωνία. Είναι ο σύντροφος, το παιδί μας, οι δικοί μας άνθρωποι, οι φίλοι... Εδώ, λοιπόν, δεν ανεχόμαστε τις επιλογές του στενού πλησίον μας, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, θα κατανοήσουμε τους άλλους και μάλιστα θα μπούμε στη θέση τους; Η αποδοχή της Ελευθερίας του άλλου, θέλει πνευματικά και ψυχικά κότσια. Και να ματώσεις για να αποδεχθείς και τα θέλω του, που... συνήθως κοντράρουν στα δικά σου. Τι να κάνουμε... ας Αγαπούσες! Ας σε μάθαιναν... ας μάθαινες... ας έψαχνες να μάθεις... αφού τό νοιωθες πως κάτι δεν "κολλάει"... πως αυτό που ένοιωθες δεν ήταν Αγάπη Ολόκληρη. Κι ή Αγάπη θέλει το ΌΛΟΝ για να σε κάνει ευτυχισμένο. Σαν Ύπαρξη εν γένει! Και τώρα ζούμε στη Βαβέλ. Μέσα κι έξω. FORMAT (που λένε στο χωριό μου)... η μόνη λύση. Κι όλα τα αυτονόητα και δεδομένα...καινούργια, καθαρά από "ιούς" και "κολλήματα". Και διάβασμα, ψάξιμο, μουσικές, βιβλία, θέατρο, τέχνες, σημασία στον πνευματικό κόπο και αγώνα αιώνων και σεβασμός και πίστη..."για να γενούμε πάλι ανθρώποι, στον κήπο της Γεσθημανής".
Συνάντηση… στη ραστώνη του Σαββάτου…

Περνάς ξυστά… και τη γλυτώνεις! Κάθε φορά το ίδιο.
Και ελπίζεις, σα να είσαι αιώνιος …
Συνήθισες να το κάνεις όλο αυτό, για να τη βγάλεις καθαρή, για να περάσει άλλη μια μέρα, χωρίς κόστος εξωτερικό, γιατί, έτσι νομίζεις ηλίθιε… πως το κόστος, είναι μόνο αυτό που φαίνεται -και διαχειρίζεσαι με μεγάλη επιτυχία θα έλεγα- για σένα και τους γύρω.
Τόσο πολύ συνήθισες, που ξέχασες τι ελπίζεις…
Αλήθεια! Τι ελπίζεις;
(Μέχρι να τελειώσω, σου αφήνω το χρόνο να σκεφτείς και ν’ απαντήσεις.)
Από κηδείες πώς πας; Αλήθεια πας; Κι αν πας, τι σκέφτεσαι;
«Τον καημένο τον τεθνεώτα»… σίγουρα!
Τον καημένο σου τον εαυτό που είναι «τεθνεώς»;…
Τίποτα, ε;
Σωστά… εσύ θα προλάβεις  (είσαι σίγουρος)  να κάνεις όσα θέλεις.
Εκείνος δεν πρόλαβε …
Εσύ έχεις την οικογένειά σου, την κοινωνική σου αποδοχή, ίσως και το θαυμασμό των γύρω σου, τους φίλους, ακόμα, ίσως, τη δουλειά σου και κυρίως την καλή σου εικόνα -που πολύ σε νοιάζει, γιατί έτσι σε έμαθε η μαμά σου… «ο Κόσμος, πρέπει να έχει να λέει για σένα τα καλύτερα».
Κοίτα να δεις που πάλι τη γλύτωσες… Πάλι ξυστά πέρασες, από τον κίνδυνο να φανερωθεί η Αλήθεια σου…
(Όχι καλέ στους άλλους! Με ξέρεις … Θα εννοούσα εγώ  κάτι τέτοιο;)
Σ’ εσένα, καλέ μου… Σ΄ εσένα!
Ούτε που πήγε το μυαλό σου ε;
Ε! Βέβαια! Τόση προσωπική «Παραμύθα» τόσα χρόνια, φτιαγμένη, μάλιστα, με τα χεράκια σου, πού να την βρεις την Αλήθεια σου; Την έκρυψες τόσο καλά να μην τη δεις, που ούτε που θυμάσαι πια, σε ποια κατακόμβη είναι θαμμένη!

Τελειώνω… σκέφτηκες τι ελπίζεις;
Κάτσε… κάτσε… γιατί θα με τρελάνεις ! Κλαις;… ΕΣΥ;… Γιατί;…
Θυμήθηκες;
Την κατακόμβη;
Ε! Και;
Φοβάσαι;
Τι φοβάσαι; Τον δικό σου Παράδεισο φοβάσαι;
Μπες μέσα βρε ξεχασμένο «παλληκάρι» μου, μία στιγμή δουλειά είναι! Ένα κλικ! Και κάνε τη μετακόμισή σου, από το Σκοτάδι στο Φώς… από το Ψέμα στην Αλήθεια… από το «κάτι Σαν Ζωή» στη Ζωή.
Ζήσε αυτά που πραγματικά θέλεις… αυτά που τόσα χρόνια στα εμπόδιζαν και τα εμπόδιζες για να είσαι αρεστός! Σε ποιους μωρέ; Ξέρεις πόσες κατακόμβες έχουμε κάτω από τη γη μας; Περισσότερες κι από τον πληθυσμό της Γης!
Δεν ήσουν στα μάτια κανενός το «Καλό Παιδί». Χέστηκαν τι είσαι! Γείτονες στις κατακόμβες τους θέλουν! Και μη τυχόν μείνουν μόνοι τους στα σκοτάδια τους! Λοιμώδες νόσημα έχουν και θέλουν ν αρρωστήσεις κι εσύ για να μην είσαι ο Τυχερός κι αυτοί οι Άτυχοι!
Παρέα στη Χολέρα θέλουν!

Α! Και κάτι τελευταίο… στις κηδείες, τον εαυτό μας κλαίμε που θα φύγει όπως κι ο «τεθνεώς» που λέγαμε, με ένα Ανεκπλήρωτο, ΝΑΑΑΑ (με το συμπάθειο)!


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Η ψυχή του Τέρατος

Να ξέρετε… όταν θυμώνω, μιλάω επαγωγικά. Πηγαίνω από τα ειδικά στα γενικά δηλαδή, χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα, πάντοτε, αξιώματα, σοφές ρήσεις, ορισμούς και συμφωνημένους , μεταξύ μας, κανόνες. Έτσι, ώστε, το γενικό συμπέρασμα που θα εξαχθεί, να είναι  λογικό και ακλόνητο . Να μη χωράει αμφισβήτηση και να μην μπορεί να ανατραπεί, παρά μόνο με ένα αντίστοιχο άλλο που θα το νικήσει.
Ξεκινάμε, λοιπόν:
Αλληλοπαθητική λέγεται η αντωνυμία που φανερώνει ότι δύο ή περισσότερα πρόσωπα ενεργούν και παθαίνουν αμοιβαία.
Αλληλεγγύη: το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας, της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία.
Άνθρωπός: κοινωνικό όν, διαφορετικά ή Θηρίο ή Θεός (Αριστοτέλης)

Συμπέρασμα πρώτο…
Αν είμαστε Άνθρωποι και δεν είμαστε Θηρία ή Θεοί, είμαστε κοινωνικά όντα.
Συμπέρασμα δεύτερο…
Αφού είμαστε κοινωνικά όντα, ζούμε με άλλους: οικογένεια, φίλους, συνεργάτες, συμπολίτες, συνανθρώπους.
Συμπέρασμα τρίτο…
Αφού ζούμε με άλλους, είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι (βλ. παραπάνω), να υποστηριζόμαστε και να ενισχυόμαστε αμοιβαία, κάνοντας χρήση της αλληλοβοήθειας.

Και έτσι… είμαστε, επίσης, υποχρεωμένοι να επιλέξουμε, τι αντέχουμε (Αλλά θα επιλέξουμε. Δεν πάει άλλο.):
ή θα προσαρμοστούμε στο ομαδικό πνεύμα, που φέρει την υποχρέωση να είμαστε αλληλέγγυοι ή θα πάμε να μονάσουμε.

Το Μαζί, που είναι η μοίρα μας, η μοίρα των Ανθρώπων, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι  θέσφατο. Αν θέλεις να λέγεσαι  Άνθρωπος, πρέπει να το σεβαστείς. Πρέπει να το υπηρετήσεις. Κι αν δε στο μάθανε, να το μάθεις. Αλλιώς, δε χωράς. Δεν έχεις θέση εσύ στο Μαζί.  Γίνε κανονικό θηρίο. Ορίτζιναλ. Πήγαινε εκεί, που για να επιβιώσεις θα πρέπει να σκοτώσεις και να σε σκοτώσουν για να ζήσουν και οι άλλοι. Το δρω, μόνο για την πάρτη μου, δεν είναι χαρακτηριστικό του Ανθρώπου βρε αδερφέ… πώς να το κάνουμε!
Στα μέρη τα δικά μας, κάποτε… όταν κινδύνευε ο ένας, έτρεχαν όλοι να τον βοηθήσουν κι όταν κινδυνεύαμε εμείς, έτρεχαν ύστερα οι άλλοι να κάνουν το ίδιο. Γιατί, εμείς, δημιουργούσαμε Μαζί. Χαιρόμασταν Μαζί. Παθαίναμε Μαζί. Πεινάγαμε Μαζί. Υποφέραμε Μαζί. Αγωνιζόμασταν Μαζί. Είχαμε τους ίδιους φίλους Μαζί.  Είχαμε τους ίδιους εχθρούς Μαζί. Ζούσαμε Μαζί. Πεθαίναμε Μαζί.
Κι ύστερα ήρθες εσύ… το άλλο είδος. Έμοιαζες με Άνθρωπο, δε λέω, αλλά δεν ήσουν. Ήσουν διασταύρωση Ανθρώπου με Απόβρασμα ή με Τέρας και απλά, πήρες τη μορφή του Ανθρώπου και την ψυχή του Τέρατος ή του Αποβράσματος, που από τη φύση του δεν έχει αισθήματα, δεν έχει Έλεος. Μας ξεγέλασες είναι αλήθεια. Και … παρ  ό,τι μπήκες με λασπωμένα παπούτσια στην καθαρή καρδιά μας, σε καλοδεχτήκαμε και σε ανεχτήκαμε. Το επόμενο βήμα ήταν να πολλαπλασιαστείς. Να διαιωνιστείς. Και το έκανες με μεγάλη επιτυχία, θα έλεγα, και πάλι. Και τώρα,  δεν ξέρουμε δίπλα μας ποιος είναι τι. Και διασπαστήκαμε και τρώμε κι εμείς ο ένας τον άλλο και γεμίσαμε κι εμείς λάσπες τις καρδιές μας και τις Ζωές μας.
Αλλά… ως εδώ. ¨Ηρθε η ώρα της κάθαρσης. Θα μείνουν μαζί μας, όσοι έχουν ακόμα ζώντα αισθήματα. Όσοι νοιάζονται για τον άλλο. Όσοι ζουν και πεθαίνουν για τον Άνθρωπο. Δεν έχουμε άλλο περιθώριο αντοχής. Ή θα ζήσουμε σαν Άνθρωποι ή θα πεθάνουμε για να σε εξαφανίσουμε, ώστε τα παιδιά μας να ζήσουν, όπως πριν έρθεις Εσύ, τότε. Απόβρασμα! Υπάνθρωπε!  Κι εσύ, θα επιστρέψεις  εκεί όπου ανήκες πάντα. Στην Ανυπαρξία, στη Μοναξιά και το Φόβο.
Γι αυτό σου λέω… φύγε πρώτος! Εμείς, έχουμε ξεκινήσει ήδη.  Και αυτός ο Πόλεμος, θα είναι «δικός» μας!


Κυριακή Αιλιανού

Το Όχι, θέλει θυσίες. Σε όλα τα επίπεδα. Από το σπίτι μας, μέχρι τον ευρύ περίγυρο. Κι όλα, είναι θέμα παιδείας. Για να κατανοήσουμε, ν...

Popular Posts