Το Όχι, θέλει θυσίες. Σε όλα τα επίπεδα. Από το σπίτι μας, μέχρι τον ευρύ περίγυρο. Κι όλα, είναι θέμα παιδείας. Για να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε, να δικαιολογήσουμε και να συμπορευτούμε. Και φυσικά, μεγάλοι εχθροί, ο Εγωισμός, το Συμφέρον και η Μισαλλοδοξία. Θέλουμε πολύ δρόμο μέχρι να νοιώσουμε την Αγάπη για τον πλησίον, στην ουσία της. Κι ο πλησίον δεν είναι μόνο η κοινωνία. Είναι ο σύντροφος, το παιδί μας, οι δικοί μας άνθρωποι, οι φίλοι... Εδώ, λοιπόν, δεν ανεχόμαστε τις επιλογές του στενού πλησίον μας, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, θα κατανοήσουμε τους άλλους και μάλιστα θα μπούμε στη θέση τους; Η αποδοχή της Ελευθερίας του άλλου, θέλει πνευματικά και ψυχικά κότσια. Και να ματώσεις για να αποδεχθείς και τα θέλω του, που... συνήθως κοντράρουν στα δικά σου. Τι να κάνουμε... ας Αγαπούσες! Ας σε μάθαιναν... ας μάθαινες... ας έψαχνες να μάθεις... αφού τό νοιωθες πως κάτι δεν "κολλάει"... πως αυτό που ένοιωθες δεν ήταν Αγάπη Ολόκληρη. Κι ή Αγάπη θέλει το ΌΛΟΝ για να σε κάνει ευτυχισμένο. Σαν Ύπαρξη εν γένει! Και τώρα ζούμε στη Βαβέλ. Μέσα κι έξω. FORMAT (που λένε στο χωριό μου)... η μόνη λύση. Κι όλα τα αυτονόητα και δεδομένα...καινούργια, καθαρά από "ιούς" και "κολλήματα". Και διάβασμα, ψάξιμο, μουσικές, βιβλία, θέατρο, τέχνες, σημασία στον πνευματικό κόπο και αγώνα αιώνων και σεβασμός και πίστη..."για να γενούμε πάλι ανθρώποι, στον κήπο της Γεσθημανής".

Συνάντηση… στη ραστώνη του Σαββάτου…

Περνάς ξυστά… και τη γλυτώνεις! Κάθε φορά το ίδιο.

Και ελπίζεις, σα να είσαι αιώνιος …

Συνήθισες να το κάνεις όλο αυτό, για να τη βγάλεις καθαρή, για να περάσει άλλη μια μέρα, χωρίς κόστος εξωτερικό, γιατί, έτσι νομίζεις ηλίθιε… πως το κόστος, είναι μόνο αυτό που φαίνεται -και διαχειρίζεσαι με μεγάλη επιτυχία θα έλεγα- για σένα και τους γύρω.

Τόσο πολύ συνήθισες, που ξέχασες τι ελπίζεις…

Αλήθεια! Τι ελπίζεις;

(Μέχρι να τελειώσω, σου αφήνω το χρόνο να σκεφτείς και ν’ απαντήσεις.)

Από κηδείες πώς πας; Αλήθεια πας; Κι αν πας, τι σκέφτεσαι;

«Τον καημένο τον τεθνεώτα»… σίγουρα!

Τον καημένο σου τον εαυτό που είναι «τεθνεώς»;…

Τίποτα, ε;

Σωστά… εσύ θα προλάβεις  (είσαι σίγουρος)  να κάνεις όσα θέλεις.

Εκείνος δεν πρόλαβε …

Εσύ έχεις την οικογένειά σου, την κοινωνική σου αποδοχή, ίσως και το θαυμασμό των γύρω σου, τους φίλους, ακόμα, ίσως, τη δουλειά σου και κυρίως την καλή σου εικόνα -που πολύ σε νοιάζει, γιατί έτσι σε έμαθε η μαμά σου… «ο Κόσμος, πρέπει να έχει να λέει για σένα τα καλύτερα».

Κοίτα να δεις που πάλι τη γλύτωσες… Πάλι ξυστά πέρασες, από τον κίνδυνο να φανερωθεί η Αλήθεια σου…

(Όχι καλέ στους άλλους! Με ξέρεις … Θα εννοούσα εγώ  κάτι τέτοιο;)

Σ’ εσένα, καλέ μου… Σ΄ εσένα!

Ούτε που πήγε το μυαλό σου ε;

Ε! Βέβαια! Τόση προσωπική «Παραμύθα» τόσα χρόνια, φτιαγμένη, μάλιστα, με τα χεράκια σου, πού να την βρεις την Αλήθεια σου; Την έκρυψες τόσο καλά να μην τη δεις, που ούτε που θυμάσαι πια, σε ποια κατακόμβη είναι θαμμένη!

Τελειώνω… σκέφτηκες τι ελπίζεις;

Κάτσε… κάτσε… γιατί θα με τρελάνεις ! Κλαις;… ΕΣΥ;… Γιατί;…

Θυμήθηκες;

Την κατακόμβη;

Ε! Και;

Φοβάσαι;

Τι φοβάσαι; Τον δικό σου Παράδεισο φοβάσαι;

Μπες μέσα βρε ξεχασμένο «παλληκάρι» μου, μία στιγμή δουλειά είναι! Ένα κλικ! Και κάνε τη μετακόμισή σου, από το Σκοτάδι στο Φώς… από το Ψέμα στην Αλήθεια… από το «κάτι Σαν Ζωή» στη Ζωή.

Ζήσε αυτά που πραγματικά θέλεις… αυτά που τόσα χρόνια στα εμπόδιζαν και τα εμπόδιζες για να είσαι αρεστός! Σε ποιους μωρέ; Ξέρεις πόσες κατακόμβες έχουμε κάτω από τη γη μας; Περισσότερες κι από τον πληθυσμό της Γης!

Δεν ήσουν στα μάτια κανενός το «Καλό Παιδί». Χέστηκαν τι είσαι! Γείτονες στις κατακόμβες τους θέλουν! Και μη τυχόν μείνουν μόνοι τους στα σκοτάδια τους! Λοιμώδες νόσημα έχουν και θέλουν ν αρρωστήσεις κι εσύ για να μην είσαι ο Τυχερός κι αυτοί οι Άτυχοι!

Παρέα στη Χολέρα θέλουν!

Α! Και κάτι τελευταίο… στις κηδείες, τον εαυτό μας κλαίμε που θα φύγει όπως κι ο «τεθνεώς» που λέγαμε, με ένα Ανεκπλήρωτο, ΝΑΑΑΑ (με το συμπάθειο)!