Η ψυχή του Τέρατος

Να ξέρετε… όταν θυμώνω, μιλάω επαγωγικά. Πηγαίνω από τα ειδικά στα γενικά δηλαδή, χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα, πάντοτε, αξιώματα, σοφές ρήσεις, ορισμούς και συμφωνημένους , μεταξύ μας, κανόνες. Έτσι, ώστε, το γενικό συμπέρασμα που θα εξαχθεί, να είναι  λογικό και ακλόνητο . Να μη χωράει αμφισβήτηση και να μην μπορεί να ανατραπεί, παρά μόνο με ένα αντίστοιχο άλλο που θα το νικήσει.

Ξεκινάμε, λοιπόν:

Αλληλοπαθητική λέγεται η αντωνυμία που φανερώνει ότι δύο ή περισσότερα πρόσωπα ενεργούν και παθαίνουν αμοιβαία.

Αλληλεγγύη: το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας, της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία.

Άνθρωπός: κοινωνικό όν, διαφορετικά ή Θηρίο ή Θεός (Αριστοτέλης)

Συμπέρασμα πρώτο…

Αν είμαστε Άνθρωποι και δεν είμαστε Θηρία ή Θεοί, είμαστε κοινωνικά όντα.

Συμπέρασμα δεύτερο…

Αφού είμαστε κοινωνικά όντα, ζούμε με άλλους: οικογένεια, φίλους, συνεργάτες, συμπολίτες, συνανθρώπους.

Συμπέρασμα τρίτο…

Αφού ζούμε με άλλους, είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι (βλ. παραπάνω), να υποστηριζόμαστε και να ενισχυόμαστε αμοιβαία, κάνοντας χρήση της αλληλοβοήθειας.

Και έτσι… είμαστε, επίσης, υποχρεωμένοι να επιλέξουμε, τι αντέχουμε (Αλλά θα επιλέξουμε. Δεν πάει άλλο.):

ή θα προσαρμοστούμε στο ομαδικό πνεύμα, που φέρει την υποχρέωση να είμαστε αλληλέγγυοι ή θα πάμε να μονάσουμε.

Το Μαζί, που είναι η μοίρα μας, η μοίρα των Ανθρώπων, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι  θέσφατο. Αν θέλεις να λέγεσαι  Άνθρωπος, πρέπει να το σεβαστείς. Πρέπει να το υπηρετήσεις. Κι αν δε στο μάθανε, να το μάθεις. Αλλιώς, δε χωράς. Δεν έχεις θέση εσύ στο Μαζί.  Γίνε κανονικό θηρίο. Ορίτζιναλ. Πήγαινε εκεί, που για να επιβιώσεις θα πρέπει να σκοτώσεις και να σε σκοτώσουν για να ζήσουν και οι άλλοι. Το δρω, μόνο για την πάρτη μου, δεν είναι χαρακτηριστικό του Ανθρώπου βρε αδερφέ… πώς να το κάνουμε!

Στα μέρη τα δικά μας, κάποτε… όταν κινδύνευε ο ένας, έτρεχαν όλοι να τον βοηθήσουν κι όταν κινδυνεύαμε εμείς, έτρεχαν ύστερα οι άλλοι να κάνουν το ίδιο. Γιατί, εμείς, δημιουργούσαμε Μαζί. Χαιρόμασταν Μαζί. Παθαίναμε Μαζί. Πεινάγαμε Μαζί. Υποφέραμε Μαζί. Αγωνιζόμασταν Μαζί. Είχαμε τους ίδιους φίλους Μαζί.  Είχαμε τους ίδιους εχθρούς Μαζί. Ζούσαμε Μαζί. Πεθαίναμε Μαζί.

Κι ύστερα ήρθες εσύ… το άλλο είδος. Έμοιαζες με Άνθρωπο, δε λέω, αλλά δεν ήσουν. Ήσουν διασταύρωση Ανθρώπου με Απόβρασμα ή με Τέρας και απλά, πήρες τη μορφή του Ανθρώπου και την ψυχή του Τέρατος ή του Αποβράσματος, που από τη φύση του δεν έχει αισθήματα, δεν έχει Έλεος. Μας ξεγέλασες είναι αλήθεια. Και … παρ  ό,τι μπήκες με λασπωμένα παπούτσια στην καθαρή καρδιά μας, σε καλοδεχτήκαμε και σε ανεχτήκαμε. Το επόμενο βήμα ήταν να πολλαπλασιαστείς. Να διαιωνιστείς. Και το έκανες με μεγάλη επιτυχία, θα έλεγα, και πάλι. Και τώρα,  δεν ξέρουμε δίπλα μας ποιος είναι τι. Και διασπαστήκαμε και τρώμε κι εμείς ο ένας τον άλλο και γεμίσαμε κι εμείς λάσπες τις καρδιές μας και τις Ζωές μας.

Αλλά… ως εδώ. ¨Ηρθε η ώρα της κάθαρσης. Θα μείνουν μαζί μας, όσοι έχουν ακόμα ζώντα αισθήματα. Όσοι νοιάζονται για τον άλλο. Όσοι ζουν και πεθαίνουν για τον Άνθρωπο. Δεν έχουμε άλλο περιθώριο αντοχής. Ή θα ζήσουμε σαν Άνθρωποι ή θα πεθάνουμε για να σε εξαφανίσουμε, ώστε τα παιδιά μας να ζήσουν, όπως πριν έρθεις Εσύ, τότε. Απόβρασμα! Υπάνθρωπε!  Κι εσύ, θα επιστρέψεις  εκεί όπου ανήκες πάντα. Στην Ανυπαρξία, στη Μοναξιά και το Φόβο.

Γι αυτό σου λέω… φύγε πρώτος! Εμείς, έχουμε ξεκινήσει ήδη.  Και αυτός ο Πόλεμος, θα είναι «δικός» μας!

Κυριακή Αιλιανού